Japon kılıçları, ortaçağ metalurjisinin ve gerçek sanat eserlerinin gelişiminin zirvesi olarak kabul edilir. Üretimlerinin teknolojisi uzun süre demirciler tarafından gizli tutuldu ve bazı incelikler hala bilinmiyor.
çelik kokusu
Japonya demir içeren cevherlerde fakirdir, bu nedenle yüksek kaliteli demir elde etmek için iş parçaları birkaç yıl toprağa gömüldü veya bir bataklığa daldırıldı. Bu süre zarfında, demirden zararlı kirlilikler ve cüruflar çıkarıldı. Boşluklar "olgunlaştıktan" sonra demirci dövmeye başladı. Demir külçeler, birkaç kez ikiye katlanan, yalnızca çok katmanlı bir çelik yapısına değil, aynı zamanda tüm uzunluk boyunca eşit bir karbon içeriğine ulaşan plakalara dönüştürüldü, bu da bıçağı homojen olmayan bileşim nedeniyle yıkımdan koruyordu.
Modern araştırmacılar, ana teknolojik aşamalar çakıştığı için Japon kılıçlarının Avrupalı meslektaşlarından sadece biraz daha üstün olduğuna inanıyor.
Gerçek bir Japon kılıcının üretimi için en az iki tür çelik kullanıldı: katı - yüksek karbon içeriğine sahip ve sünek - düşük karbonlu. Demirciler, keskin uçlu için gerekli olan bıçaktaki gücü ve kılıcı vurulduğunda hasardan koruyan esnekliği birleştirmek için farklı sertlikteki çeliği birleştirdi. En karmaşık kılıçlar yedi tür çelik kullanıyordu, ancak sonuçta ortaya çıkan bıçaklar en iyi özelliklere sahipti.
Bıçak boşluğunun oluşumundan sonra, ısıl işlem aşaması, yani sertleşme başladı. Kılıcın kesici kısmına mekanik strese karşı gerekli mukavemeti ve direnci sağlayan sertleştirmedir. Aynı zamanda, demirciler bıçağın esnekliğini aynı anda koruma sorununu çözdü. Bu, sözde düzensiz sertleştirme teknolojisi kullanılarak elde edildi. Bıçağa gizli bileşenlerin eklenmesiyle kil ve kül bazlı özel bir bileşim uygulandı ve tabakanın kalınlığı farklıydı: en ince kesim kesimde, en kalın bıçağın ortasındaydı.
İş parçasından bıçağa
Bu şekilde hazırlanan kılıç, yaklaşık 760 °C'lik bir sıcaklığa ısıtıldı, ardından keskin bir şekilde soğutuldu. Sonuç olarak, metal yapısını değiştirerek, bileşim tabakasının en ince olduğu alanda en yüksek mukavemete ulaştı. Ek olarak, kesme parçasının sınırında ve ana yüzeyde, ustaların demirci işinin kalitesini değerlendirdiği özel bir desen oluşturulmuştur. Bu arada, bazı durumlarda bıçakların kavisli şekli, sertleştirme işlemi sırasında tam olarak deformasyonla elde edildi.
Japon kılıçlarının etrafında yığılmış birçok farklı efsane var. Samuray silahlarının mucizevi özellikleri genellikle Western filmlerinde tanıtılır.
Bir Japon kılıcı yaratmanın son aşamaları cilalama ve montajdır. Bıçağa bir parlaklık kazandırmak için, ana parlatıcı, değişen derecelerde taneciklere sahip on altı türe kadar taşlama taşı kullandı. Öğütmeden sonra, bıçağa bir köpekbalığı veya vatoz derisi ile kaplanmış desenli bir yuvarlak koruyucu ve bir tutamak takıldı, bu da kılıcın avuç içinde kaymasına izin vermedi. Kılıcın kını cilalı ahşaptan, özellikle manolyadan yapılmıştır.
