Sözlü iletişim, insanlığın en önemli başarılarından biri haline gelmiştir. İnsanlar dil aracılığıyla iletişim kurabilir ve nesillerin deneyimlerini aktarabilir. Emek becerileri ile birlikte ortaya çıkan konuşma, bir işaretler, bireysel kelimeler ve cümleler sistemi haline geldi. Konuşma yeterliliği, onu doğal ortamdan ayıran bir kişinin ayrılmaz bir özelliğidir.
Konuşmanın kökeni hakkında hipotezler
Sözlü iletişim araçları, insanın evrim sürecindeki genel gelişimini takiben çok yavaş şekillendi. Konuşmanın tam olarak ortaya çıktığı anı belirlemek çok zordur. Ancak modern bilim adamları, kendi başına ortaya çıkmadığını, ancak insanların birbirleriyle ve dış çevre ile aktif etkileşimi sırasında oluştuğunu kabul ederler.
Konuşmanın kökeni ile ilgili birkaç hipotez vardır. Birkaç on yıl önce, ilk kelimelerin, ilkel insanın aniden başına gelen bir mutasyonun sonucu olduğuna inanılıyordu. Bu hipotez, konuşmanın yalnızca fizyolojik bir fenomen olduğu, bir kişinin iletişim ve dünya bilgisindeki ihtiyaçları ile herhangi bir bağlantısı olmaksızın, sözde fizikalist kavramlarla birleştirilir.
Hipotezlerden biri, konuşmanın doğanın seslerini taklit etmekten kaynaklandığı gerçeğine dayanmaktadır.
Bu tür görüşler, ses sinyallerinin ve bunların kombinasyonlarının nasıl ortaya çıktığını, kavramların temellerinin nasıl oluştuğunu ve kelimelerin anlamsal bir yük kazandığını hiçbir şekilde açıklayamaz. Konuşmanın evrimsel kökeni kavramı çok daha yaygın hale geldi. İnsanın, iletişim araçlarının geliştirilmesi de dahil olmak üzere çevresel koşullara uyum sağlamayı öğrendiği, hayvan dünyasından sıyrıldığı varsayımına dayanmaktadır.
konuşma gelişimi
Büyük maymunların davranışlarını inceleyen bilim adamları, iletişim sistemlerinin büyük maymunlarda nasıl inşa edildiğine dikkat ettiler. Konuşmanın temel ses sinyallerinden kaynaklandığı ortaya çıktı. Primatlar, duruma bağlı olarak oyun, yemek, eş arama ihtiyacını yansıtabilen veya saldırgan davranışın bir işareti olabilen çeşitli sesleri aktif olarak kullanır.
Konuşma sinyallerinin kaynağının sözde jest hipotezi bilinmektedir. Özü, başlangıçta görünenin sesli konuşma değil işaret dili olmasıdır. Bir kişinin seslerle değil, belirli bir anlamı olan jestlerle ilettiği ilk anlamlı sinyaller. Bu sinyallerin çoğu içgüdüseldir, genetik olarak bir kişiye gömülüdür.
Bu varsayım, kişilerarası iletişimdeki bilgilerin önemli bir bölümünün modern bir insan tarafından sözel olmayan sinyaller, yüz ifadeleri ve jestler şeklinde alındığı göz önüne alındığında mantıklıdır. Büyük olasılıkla, jestler ve sesler ilk önce birlikte kullanıldı ve daha sonra yalnızca ses kombinasyonlarıyla bilgi iletmek mümkün hale geldi, böylece jestsel konuşma ihtiyacı yavaş yavaş ortadan kalktı.
İnsan toplumunun gelişme sürecinde, bir kişinin emeği ve zihinsel aktivitesi daha karmaşık hale geldi, kavramlarda sabitlenmesi gereken yeni nesneler ve ilişkiler ortaya çıktı. Böylece, toplumun oluşumu için nesnel koşullar, konuşmanın karmaşıklığının, bireysel nesneler ve fenomenler için evrensel ikamelerin ortaya çıkmasının nedeni oldu.
Sadece bin yıl sonra, anlamları somut maddi nesnelerden soyutlanan soyut kavramlar ortaya çıktı.
En yüksek konuşma biçimi, bir kişi ve toplumda meydana gelen olayların içeriğini uzun süre korumayı mümkün kılan yazılı konuşmaydı. Yazının gelişiyle birlikte, bir kişi, diğer insanlara aktarmak, gerekirse kayıtlara geri dönmek için, belleğe güvenmeden mesajları yakalayabildi. Sözlü ve yazılı konuşmaya sahip olan modern bir insan, dünyayı etkili ve derinden tanıyabilir.
