MÖ 3. binyıl kadar erken bir tarihte, ilk yerleşimler, seyyar nehirlerin kıyılarında ve ülkeyi saldırılara karşı korumaya, diğer devletlerle aktif ticaret ve halkla ilişkiler geliştirmeye hizmet eden deniz kıyılarında ortaya çıktı. Bu yerleşim yerlerinin refahındaki hızlı büyüme nedeniyle, zengin nüfus ve ülkenin yönetim organları kısa sürede buralarda yoğunlaştı. Kentleşme sürecine yol açan ilk antik kentler bu şekilde ortaya çıktı.
Şehirlerin sayısında bir artış, kentsel nüfus sayısında sürekli bir artış, kentsel bir yaşam tarzının ekimi gerçekleşmeye başladı. Sonraki tüm dönemlerde şehirler, bilimin, mimarinin ve kültürün gelişmesinde, endüstriyel üretimin oluşumunda ve gelişmesinde, meta-para ilişkilerinin oluşumunda, hemen hemen tüm devletlerde sosyal sistemin devrimci dönüşümlerinde muazzam bir etki yaptı. dünya toplumu, kültürü, demografik süreçleri, 19. yüzyılın başlarından itibaren önemli ölçüde yoğunlaşmıştır. Bunun nedeni, büyük sanayi merkezlerinin şehirlerde yoğunlaşması, ulaşım ve iletişimin gelişmesi, vatandaşların tıp alanındaki başarılarına ve gelişen hizmet sektörüne daha kolay erişebilmesiydi. Sonuç olarak, büyük bir kırsal nüfus tabakası, makul kazançlar ve daha iyi bir yaşam arayışı içinde göç ediyordu. 19. yüzyılın başından 20. yüzyılın sonuna kadar olan süreçte, dünya genelinde kentsel nüfus ortalama %5'ten %41'e yükselmiştir. Kentleşme süreci sadece kırsal nüfusun göçünden kaynaklanmamaktadır. Kırsal yerleşim yerlerinde sanayi kuruluşlarının kurulmasından sonra küçük kasabalara dönüştürülürler. Genişleyen bir şehrin sınırları içine giren yerleşimler, yapısal bir bölgesel birim olarak içine dökülür. Ayrıca, kırsal yerleşim yerlerinde yaşamını sürdüren banliyö nüfusunun her gün şehre işe ve okula gidip gelmesiyle, sözde sarkaç göçünde sürekli bir artış var. Sanayileşmiş ülkelerin kentleşmesi, nüfuslarının önemli bir bölümünün şehirlerde yoğunlaşmasına ve kentsel nüfusun kırsal nüfusa göre büyük bir üstünlüğüne yol açmıştır. Kentleşmiş ülkelerin en belirgin temsilcileri İngiltere, İsveç, Belçika, Almanya, Avustralya, ABD'dir. Kanada, İsrail, Japonya ve Yeni Zelanda'nın yanı sıra. Onlarda, şehir sakinlerinin sayısı% 70'ten fazladır. Kentleşmenin gelişmesinin bir özelliği, kent sakinlerinin sayısının% 70'i aşan büyüme oranındaki yavaşlamasıdır. Ve %80'e yaklaşırken durun. Sadece Afro-Asya bölgesinin gelişmekte olan eyaletlerinde, kırsal kesimde yaşayanların şehir nüfusu üzerindeki prevalansı korunmuştur. Mevcut aşamada şehirleşmenin gelişmesi, geniş banliyölerdeki nüfus artışının nüfusu geçtiği yerde kentsel yığılmaların oluşmasına yol açmıştır. bir yığılmanın merkezi olan büyük bir şehirde büyüme. Bu fenomen Kuzey Amerika, Belçika, Hollanda ve Moskova'da yaygındır. Ayrıca Kanada, İsveç, İtalya ve Fransa'da nüfusun kentsel yığılmalardan ve büyük şehirlerden (megaşehirler) orta ve küçük şehirlere göç yönünde bir değişiklik var. Nüfusu bir milyondan fazla olan megakentler, kötü ekoloji, ulaşım sıkışıklığı ve yüksek konut maliyetleri nedeniyle artık iş ve yaşam için çekici değil. Ayrıca içlerinde sanayi işletmelerinin gelişmesi artan nüfusa iş sağlamamaktadır. Kentsel gecekondu bölgelerinin zayıf olduğu ülkelerde kentleşmenin gelişimi. Bu durum toplumsal gerilimin artmasına ve genç nüfusun gelişmiş ülkelere göç etmesine neden olmaktadır.
