"Dur, bir dakika!" - birçok kişi J. V. Goethe'nin bu sözlerine abone olabilir. Bu yüzden kendim için güzel bir manzara veya sevilen birinin görüntüsünü korumak, gelecek nesiller için görünümümü sürdürmek istiyorum ve herkes resim sanatında ustalaşamaz. Kurtarmaya geldi "fotoğraf sanatı" - fotoğrafçılık.
Fotoğraf, ışığa duyarlı bir malzemeyi ışığa maruz bırakarak ve depolayarak bir görüntünün elde edilmesidir.
Eski zamanlarda bile, insanlar ışığın bazı malzemeler ve nesneler üzerinde belirli bir etkisi olduğunu fark ettiler: insan derisi ondan koyu renk alır ve bazı taşlar - opal ve ametist - parlar.
Işığın özelliklerini pratikte ilk uygulayan, 10. yüzyılda Basra şehrinde yaşayan Arap bilim adamı Algazen'dir. Işık karanlık bir odaya küçük bir delikten girerse, duvarda ters bir görüntü belirdiğini fark etti. Alhazen, doğrudan güneşe bakmamak için bir güneş tutulmasını gözlemlemek için bu fenomeni kullandı. Roger Bacon, Guillaume de Saint-Cloud ve diğer Orta Çağ bilginleri de aynısını yaptılar.
Böyle bir cihaza "kamera obscura" denir. Leonardno da Vinci, onu doğadan eskiz yapmak için kullanacağını tahmin etti. Daha sonra, bir ayna sistemi ile donatılmış, daha sofistike olan taşınabilir kameralar ortaya çıktı. Ancak 19. yüzyıla kadar, böyle bir kameranın yapmasına izin verilen maksimum şey, bir kurşun kalemle yansıtılan bir görüntü çizmekti.
Görüntünün korunmasına yönelik ilk adımı atan Alman fizikçi J. G. Schulze oldu. 1725'te az miktarda gümüş içeren nitrik asidi tebeşirle karıştırdı. Ortaya çıkan beyaz karışım, güneş ışığı ile koyulaştı. J. G. Schulze'nin araştırmaları başka bilim adamları tarafından da devam ettirildi ve bunlardan biri olan Fransız J. F. Niepce, camera obscura tarafından yansıtılan görüntüyü ince bir asfalt tabakasıyla kaplı bir levhaya sabitlemeyi başardı. Resmi almak 8 saat sürdü, bugün böyle bir fotoğraf kimseye yakışmazdı ama bu ilk fotoğraftı. 1826 yılında yapılmış ve "Pencereden Görünüm" olarak adlandırılmıştır. Önemli bir faktör, fotoğrafın çoğaltılabilmesi sayesinde kazınmış asfalt üzerindeki görüntünün kabartmasıydı.
Bir süre sonra, J. F. Niepce'nin bir vatandaşı olan J. Daguerre, ışığa duyarlı bir malzeme - gümüş iyodür ile kaplı bakır bir plaka üzerinde bir görüntü elde edebildi. Yarım saat maruz kaldıktan sonra mucit, plakayı karanlık bir odada cıva buharı ile tedavi etti ve sabitleyici olarak sofra tuzu kullandı. Bu yönteme dagerreyotipi adı verildi. Görüntü olumluydu, yani. siyah ve beyaz, ancak renklerle eşleşen aynı gri tonlarıyla. Bu şekilde yalnızca sabit nesneleri çekmek mümkündü ve bu tür resimleri kopyalamak imkansızdı.
İngiliz kimyager W. Talbot - calotype tarafından icat edilen yöntem çok daha uygundu. Gümüş klorür emdirilmiş kağıt kullandı. Işık böyle bir kağıda ne kadar güçlü etki ederse, o kadar koyu olur, böylece olumsuz bir resim elde edilir ve aynı kağıt üzerinde ondan olumlu bir resim alınır. Ve böyle bir sürü olumlu baskı yapabilirsiniz! W. Talbot'un birkaç dakika süren pozlamayı başarması da önemliydi.
U. Talbot'un deneylerinden sonra modern anlamda fotoğraftan bahsedebiliriz. Bu terim bağımsız olarak iki bilim adamı tarafından tanıtıldı - Alman I. Medler ve İngiliz W. Herschel. Gelecekte, hem kameralar hem de fotoğraf malzemeleri geliştirildi.
20. yüzyılın sonunda, dijital fotoğrafçılık doğdu - gümüş tuzları içeren kimyasal reaksiyonlara değil, ışığın ışığa duyarlı özel bir matrisle dönüşümüne dayanan bir teknoloji.
