Cellat, insan toplumundaki en önde gelen konumlardan biridir. Eski Mısır zamanından günümüze, ne yazık ki birileri bu korkunç işi yapmak zorunda - suçlulara ölüm cezasını uygulamak.
Avrupa tarihinde cellat
Batı ülkelerinde, MS birinci binyılda ölüm cezası yaygın değildi. Kural olarak, fail, cinayetle suçlansa bile, mağdura veya mağdurun yakınlarına parasal tazminat ödenmesine mahkum edildi. Devlete, yöneticisine veya kiliseye karşı bir suç işlenmesi durumunda, ölüm cezasının infazı, yargıçların en küçüğü olan icra memuruna veya mağdurun kendisine emanet edildi. Bazen adaletin kanlı eli olmayı kabul eden bir suçlu, kendi ölüm cezasıyla devrildi.
Zamanla, cellat pozisyonu resmi olarak ortaya çıktı, ancak böyle bir mesleğe sahip bir kişi için çok zordu. Zanaatın dehşetine ek olarak, toplumun aşırı düşmanca tavrına da katlanmak zorunda kaldı. Böylece, ölüm cezası infazcısının evi şehir sınırları dışında inşa edildi, şenliklere katılması yasaklandı ve kilisede cellatın sadece çıkışta durmasına ve cemaatçilerin sonuncusuna itiraf etmesine izin verildi. Cellat, yalnızca meslektaşlarından birinin kızı ile bir aile kurabilirdi ve kısa süre sonra bu meslek babadan oğula miras kalmaya başladı.
Rusça yürütme
Rusya'da, eski zamanlarda, cellat veya kat her zaman işin içindeydi. Ancak, dürüst olmak gerekirse, daha sık olarak omuzlarından kafa kesmesi değil, suçluları bedensel cezaya ve şüphelilere çeşitli karmaşık şekillerde işkenceye maruz bırakması gerektiğini söylemeliyim.
İşkence türleri ve yöntemleri sıkı bir şekilde düzenlenmişti, ayrıca sorgulama sırasında kullanımları zorunluydu. Bu nedenle, tanınmak için bir kamçı kullanmak, başın tepesine damlayan suyla işkence yapmak - "ince bir sürahi" - ve elbette bir raf kullanmak gerekiyordu.
Dyba, eski Rus cellatının cephaneliğindeki en etkili araçtır ve aynı zamanda en popüler olanıdır. Bir kişiyi güverteden asmadan önce, katu kollarını omuz eklemlerinden çıkarmak zorunda kaldı. Bu zalim ritüel, cellatların "omuz ustaları" olarak adlandırılmaya başlamasının nedeniydi, ancak bu tür işkencelerin sonuçları geri döndürülebilirdi, eklemler sıfırlandı ve kişi tekrar çalışabildi.
Tabii ki, “ustalar” suçlunun omuzlarının arkasında başka birçok iş vardı: kamçı ve bir batog yardımıyla, cellat niteliklerinin seviyesini gösterebilirdi. Örneğin, sayısız darbeye maruz kaldıktan sonra, suçlunun arkasında tek bir yara izi bırakmamak veya derisini ondan çıkarmak, sadece üç kez bir kırbaçla kesmek.
Ancak elbette hiçbir şey cellat mesleğini prestijli hale getiremezdi. Sibirya'da sürgün cezasına çarptırılanlar giderek daha sık kirli işlere bulaştılar, ancak bunu üç yıldan fazla yapmaya zorlanamadılar. Sonuç olarak, Rusya'da bedensel işkence konusunda uzman kalmadı ve 1861'den beri infazlar halka açık bir gösteri olmaktan çıktı.
