Eski zamanlarda, bir ilahiye tanrılara övgü şarkısı denirdi. Zamanla ilahiler, halk figürlerini, yöneticileri övmek için devrimci şarkılar ve ulusal semboller olarak kullanılmaya başlandı. Bu, genel olarak edebiyatın gelişiminin altında yatan sanatsal biçimlerden biridir.
Talimatlar
Aşama 1
Konusu ne olursa olsun tüm ilahilerin ortak özellikleri vardır. Yüceltilmiş nesneye bir itiraz, esaslarının karşılaştırılması ve tanımlanması, genellikle abartılı, mecazi görüntüler, başarıların veya mucizelerin numaralandırılması ile karakterize edilirler.
Adım 2
Tarihsel olarak, bu tür, dinin toplum yaşamında baskın bir rol üstlendiği bir zamanda gelişti. Ayrıca ilahiler, tasavvufa ilginin arttığı bir ekonomik ve ardından ahlaki bir düşüş döneminde bestelendi.
Aşama 3
Eski Doğu edebiyatında ilahiler yaygındı. En eski edebi anıt Rig Veda'dır (ilahilerin Veda'sı) - başlangıçta yalnızca sözlü biçimde var olan ve nesilden nesile aktarılan binden fazla ilahinin bir koleksiyonu.
4. Adım
Yunanistan ve Roma'da dini ilahiler o kadar önemli değil, ama yine de şiirde varlar. Trajedilerin içeriğinde ilahiler yer almış ve destan unsuruna hâkim olmuştur. Bu nedenle, bazen bu tür eserler yalnızca kurgusal hale geldi. Buna ek olarak, Yunanistan ve Roma'da, büyük tatiller ve halk figürlerinin esası vesilesiyle ilahiler bestelendi.
Adım 5
İlahi formunun gelişmesi, erken Hıristiyanlık döneminde gerçekleşti. İlahiler özellikle Bizans'ta aktif olarak kullanılmıştır. Daha sonra, Hıristiyanlıkla birlikte ilahi Slav kültürüne nüfuz etti.
6. Adım
Rönesans döneminde ilahilerde yeni motifler ortaya çıktı. Övgü şarkıları panteist görüntülerle doluydu. Reform hareketlerine katılan kent burjuvazisinin temsilcileri, Katolik ilahilerini yeniden yaptılar ve temellerinde propaganda çalışmaları yarattılar.
7. Adım
İlahilerin bir "savaş şarkısı" olarak kullanılması nedeniyle, ulusal ilahiler ortaya çıktı - ciddi, ancak zaten dini içerikten kurtulmuş. Devrimci duyguları ("Marseillaise") yansıtabilirler veya tam tersine, resmi saray şiirinin bir örneği olarak hizmet edebilirler (Tanrı Kralı korusun). Bu tür çalışmaların yanı sıra, komik içerik sunan ciddi bir pathos biçiminde ilahilerin parodi biçimleri de vardı.
8. Adım
Bayrak ve arması ile birlikte marş, ulusal bir semboldür. Yaygın olarak bilinen ilk milli marş, Tanrı Kralı Korusun'du. Ancak resmi olarak onaylanmadı. Buna rağmen, melodisi temelinde, birçok devletin ilk marşları yaratıldı (Rus "Tanrı Çar'ı Korusun" dahil). Ulusal marşlar hükümet tarafından onaylandıktan sonra, çoğu kendi benzersiz melodisini aldı.
