Rönesans, resmin "altın çağı" olarak tarihe geçti. Bu özellikle İtalya için geçerlidir. İtalyan Rönesans sanatının en büyük temsilcilerinden biri, Venedik okulunun bir temsilcisi olan ressam Titian Vecellio (1488-1576) idi.
Titian, henüz 30 yaşındayken Venedik'in en iyi ressamı olarak tanındı. Venedik okulunun tüm temsilcileri gibi, o da bir renk ustasıydı.
Erken periyot
Titian'ın 1515-1516'ya kadar olan çalışmaları için. Giorgione'nin stiline biraz benzerlik göstererek, bu sanatçının bitmemiş bazı resimlerini bitirdi. Ancak daha sonra kendi benzersiz tarzınızı geliştirmekten bahsedebilirsiniz. Sanatçının ilk eserleri arasında, Gerolamo Barbarigo'nun portresi (1509), "Madonna ve Padua ve Kaya Aziz Anthony ve Çocuk" (1511), bu azizlerin görüntülerine başvurmak tesadüfi değildir: Venedik'te bir veba patlak verdi, ve inanıldığı gibi bu azizler korkunç bir hastalıktan korunmuştur. Rönesans halkı tarafından çok sevilen antik çağ motifleri, sanatçının çalışmalarında da duyulmaktadır: "Bacchus ve Ariadne", "Venüs Bayramı", "Bacchanalia".
Titian'ın bu dönemdeki besteleri hem anıtsallık hem de dinamizm ile ayırt edilir. Hareket onlara çapraz bir hizalama sağlar. Emaye saf renkler zengindir ve beklenmedik yan yana gelmeleri tablolara özel bir tat verir. Kırmızı ve mavi tonlarının kombinasyonları yaygındır.
Olgunluk
1540-50'de. portreler Titian'ın çalışmasında önemli bir yer tutar: "Köpekli Charles V Portresi", "Federico Gonzaga'nın Portresi", "Clarissa Strozzi" ve diğerleri. Portredeki poz ve yüz ifadesi her zaman son derece bireysel ve grup portrelerinde kompozisyon çözümü, karakterler arasındaki ilişkiyi ortaya çıkarır.
Sanatçının çalışmasında hala eski konular ("Venüs ve Adonis", "Diana ve Actaeon", "Avrupa'nın Kaçırılması") ve İncil'deki konular var: "Penitent Mary Magdalene", "Dikenli bir taç ile taçlandırma. " Bu tür konularda ressam, "insan dünyasına" azami dikkatiyle Rönesans'ın ideallerine sadık kalır: mitolojik ve dini temalar üzerine resimlerde, her gün, gerçekçi ayrıntılar her zaman mevcuttur.
Geç Titian
Titian'ın geç stili, çağdaşlarının çoğu arasında anlayış bulamadı - zamanı için çok yeni ve alışılmadıktı. Bu dönemde sanatçı daha çok sıvı boyalar kullanmıştır. Eski renk zenginliği kayboluyor ve ışık oyunu öne çıkıyor - renkler “içeriden yanıyor” gibi görünüyor. Ana rol, sessiz bir altın tonuyla oynanır, daha çok çelik mavisi ve kahverengi tonları kullanılır.
Kompozisyonlar daha az dinamik, daha "anlatı" hale gelir, ancak sanatçı drama ve hareketi farklı bir şekilde başarır. Yakından, resim rastgele vuruşlardan oluşan bir kaos gibi görünüyor ve sadece belirli bir mesafede renkli noktalar birleşiyor ve şekiller onlardan "çıkıyor". Tuvale boya uygularken Titian sadece bir fırça değil, aynı zamanda bir spatula ve hatta parmaklarını kullandı. Yerlerde, tuvalin yapısı ortaya çıkar, bu da boyalara özel bir havadarlık verir.
Geç yaratıcılık dönemindeki resimlerin teması aynı kalır: dini konular ("Mezar", "Duyuru") ve antik çağ: "Tarquinius ve Lucretia", "Venüs Gözlerini Bağlayan Aşk Tanrısı").
Titian'ın çalışması, Yüksek Rönesans'tan Geç Rönesans'a kadar bir bütün olarak İtalyan sanatının gelişimini yansıtıyor.
