Yıldızlar, yalnızca yıldızların ışığını yansıttıkları için parlayan gezegenlerin, uyduların veya asteroitlerin aksine, kendi ışıklarını yayan gaz topları şeklindeki dev uzay nesneleridir. Bilim adamları, yıldızların neden ışık yaydığı ve derinliklerinde hangi reaksiyonların bu kadar büyük miktarda enerjinin yayılmasına neden olduğu konusunda uzun süre fikir birliğine varamadılar.
Yıldız çalışmalarının tarihi
Eski zamanlarda insanlar yıldızların insanların ruhları, canlılar ya da gökyüzünü tutan tırnaklar olduğunu düşünürdü. Yıldızların neden geceleri parladığına dair birçok açıklama buldular ve uzun süre Güneş yıldızlardan tamamen farklı bir nesne olarak kabul edildi.
Genel olarak yıldızlarda ve özellikle bize en yakın yıldız olan Güneş'te meydana gelen termal reaksiyonlar sorunu, bilimin birçok alanında bilim insanlarını uzun süredir endişelendiriyor. Fizikçiler, kimyagerler, gökbilimciler, güçlü radyasyon eşliğinde termal enerjinin salınmasına neyin yol açtığını bulmaya çalıştılar.
Kimya bilimcileri, yıldızlarda ekzotermik kimyasal reaksiyonların gerçekleştiğine ve bunun sonucunda büyük miktarda ısı açığa çıktığına inanıyorlardı. Fizikçiler, bu uzay nesnelerinde maddeler arasındaki reaksiyonların gerçekleştiği konusunda hemfikir değillerdi, çünkü hiçbir reaksiyon milyarlarca yıl boyunca bu kadar çok ışık veremezdi.
Mendeleev ünlü tablosunu açtığında, kimyasal reaksiyonların çalışmasında yeni bir dönem başladı - radyoaktif elementler bulundu ve kısa süre sonra yıldızların radyasyonunun ana nedeni olarak adlandırılan radyoaktif bozunma reaksiyonları oldu.
Tartışma bir süre durdu, çünkü neredeyse tüm bilim adamları bu teoriyi en uygun olarak kabul ettiler.
Modern yıldız radyasyonu teorisi
1903'te, yıldızların neden parlayıp ısı yaydıklarına dair zaten iyi bilinen fikir, elektrolitik ayrışma teorisini geliştiren İsveçli bilim adamı Svante Arrhenius tarafından tersine çevrildi. Onun teorisine göre yıldızlardaki enerjinin kaynağı, birbirleriyle birleşerek daha ağır helyum çekirdekleri oluşturan hidrojen atomlarıdır. Bu süreçlere güçlü gaz basıncı, yüksek yoğunluk ve sıcaklık (yaklaşık on beş milyon santigrat derece) neden olur ve yıldızın iç bölgelerinde meydana gelir. Diğer bilim adamları, böyle bir füzyon reaksiyonunun yıldızların ürettiği muazzam miktarda enerjiyi serbest bırakmak için yeterli olduğu sonucuna varan bu hipotezi incelemeye başladılar. Hidrojen füzyonunun yıldızların milyarlarca yıl boyunca parlamasına izin vermiş olması da muhtemeldir.
Bazı yıldızlarda helyum sentezi sona ermiştir, ancak yeterli enerji olduğu sürece parlamaya devam ederler.
Yıldızların iç kısımlarında açığa çıkan enerji, gazın dış bölgelerine, oradan ışık şeklinde yayılmaya başladığı yıldızın yüzeyine aktarılır. Bilim adamları, ışık ışınlarının yıldızların çekirdeklerinden yüzeye onlarca, hatta yüz binlerce yıl boyunca seyahat ettiğine inanıyor. Bundan sonra, yıldız radyasyonu Dünya'ya ulaşır ve bu da çok zaman alır. Böylece Güneş'in radyasyonu sekiz dakikada gezegenimize, en yakın ikinci yıldız Proxima Tsentravra'nın ışığı dört yıldan fazla bir süre içinde bize ulaşıyor ve gökyüzünde çıplak gözle görülebilen birçok yıldızın ışığı seyahat etti. birkaç bin hatta milyonlarca yıl.
