Doğal afetler korkunç doğal afetlerdir, bu nedenle eski günlerde insanlar başlangıçlarını bildirmek için çeşitli yollar buldular. Özellikle yangın ihbar cihazları ve yangın söndürme cihazları icat edildi. İlk başta, bunlar zamanla dönüşen en ilkel ve sıradan cihazlardı.
Yangın hakkında bir uyarı aracı olarak Rynda
Eski Rusya'daki en korkunç felaketler veba ve ateş olarak kabul edildi. Daha önce binaların çoğu ahşaptan inşa edildiğinden, tüm şehirleri yok edecek kadar yıkıcı olan yangınlardı.
Tüm binaların, şehirlerin ve köylerin üçte ikisini yok eden Moskova'daki ünlü yangından önce bile, yaklaşan bir felaket için bir uyarı sistemi kullandı, bu nedenle mahalle sınırında bulunan özel gözetleme kulelerinde veya çanlar kuruldu - çanlar duvarlarda. Yangını fark eden herkes hemen zili çalmak zorunda kaldı ve bela mesajını yaydı. 1649'a kadar yangınla elinden gelenin en iyisini yapan itfaiye ekipleri yoktu. Örneğin, Volga bölgesinde, yangını söndürmek için her eve kum dolu kutular konulduğu ve ev sahibinin kutuyu boş tutması veya başka ihtiyaçlar için kullanması durumunda önemli bir para cezası verildiği bilinmektedir. empoze edildi. İlk olarak 1649 yılında başkentlerde ve ilçe merkezlerinde ortaya çıkan itfaiye teşkilatı, itfaiye araçlarıyla birlikte özel marketlerle donatıldı. Gelecekte, insanların görev yaptığı her yerleşimde yangın kuleleri inşa edildi. Uzaktan duman ve ateş fark edince zili çalmaya başladılar. Daha sonra, zillerin hala bildirim için kullanıldığı filoya taşındı.
uyarılar
Farklı ülkelerde başka yangın uyarı sistemleri de geliştirilmiştir. Dolayısıyla Venedik'te kullanılan ilk cihazlardan biri, üzerine bir ağırlığın asıldığı bir ipti. Halat yandığında, ağırlık, çarpmadan şiddetle sallanan metal desteğin üzerine düştü. Ek olarak, çalar saate çok benzeyen bir cihaz uygulamaya yönelik girişimlerde bulunulmuştur. Bu aparat, oda boyunca uzanan bir ip kullanıyordu ve sonunda bir yük asılıydı. Bir yangın başladığında, kablo yandı, yük düştü, böylece sinyal cihazı serbest kaldı ve çalar saat çalmaya başladı.
19. yüzyılın sonunda, başlayan bir yangını bildirmenin vazgeçilmez bir yolu haline gelen telgraf icat edildi, ancak bu cihaz uzun süre düzgün bir dağıtım alamadı, çünkü ilk telgraflar pahalıydı, ayrıca, hantaldılar ve iş için Mors kodunu incelemek gerekiyordu.
Birkaç yıl sonra, Almanya'da başka yangın alarmları kuruldu: bunlar, bir alarm sinyalinin itfaiyeye gönderilmesi için çevrilmesi gereken topuzu olan cihazlardı. Bu tutamağın dönüş sayısından, bölgede yangının nerede tespit edildiğini bulmak mümkün oldu. Bu tür cihazlar, bugün zaten itfaiyenin sembolü haline gelen kırmızıya boyandı.
