Birkaç çeşit gıdıklama vardır. Nazik bir gıdıklamaya (tüy veya parmak uçlarıyla olduğu gibi) knismesis denir ve kuvvet kullanımıyla yoğun bir şekle gargalesis denir.
Gıdıklama, vücudun etrafındaki dünyaya tepkisinden kaynaklanır. Bebek daha beşikten itibaren kendi duygularını öğrenmeye başlar. Kural olarak, cilt üzerindeki dış etki, hayatındaki ilk duyumlardan biri haline gelir. Çoğu zaman, çocuklukta biraz gıdıklanan çocuklar somurtkan ve kendi içlerinde geri çekilirler. Hafif veya hafif gıdıklamaya, dokunulduğunda hoş duyumlar eşlik eder, cilt "kaz dikenleri" ile kaplanır. Yoğun gıdıklama, yüksek sesli kahkahalar, ciyaklamalar, isterik kahkahalar vb. ile sonuçlanır. Bunun nedeni, ilk dokunmanın insanları korkutması ve bundan sonra beynin tehlike olmadığına dair bir sinyal vermesidir. Çalışmalar, sinir sisteminin doğru bir şekilde tanıması nedeniyle kendi kendini gıdıklamanın böyle bir sonuç vermediğini göstermiştir. "tehlike"nin kaynağı. Böylece, bu durumda, vücut onunla ilgili herhangi bir eylemi görmezden gelir. Bir kişinin gıdıklamaktan korkmasının bir başka nedeni, beyne sinyal gönderen çok sayıda sinir ucudur. En hassas bölgeler ayaklar, koltuk altları, boyun, sırt, kulaklar, cinsel organlardır. Gıdıklanmaktan korkan kişilerin bir ilişkide oldukça kıskanç olduklarına inanılır. Bu hipotezin bilimsel bir doğrulaması yoktur, ancak bir kişinin sevgilisine (sevgilisine) karşı davranışı ile dokunma duyarlılığı derecesi arasında bir bağlantı olmasına rağmen, kilo vermek isteyenler için gıdıklamadan daha sık gülmeleri önerilir. Tabii ki, sonuçlar yoğun egzersizde olduğu kadar görünür değildir. On dakikalık kahkahalardan yakılan günlük ortalama kalori sayısı on ile kırk arasında değişmektedir. Bir kişi için, sinir uçlarının bu tür tahrişi, sadece ruh halini ve cinsel uyarılmayı arttırmanın bir yolu değil, aynı zamanda bir ceza olarak da kullanılır. Yani insanlar, kişinin psikolojik durumuna halel getirmeksizin hayatta kalması oldukça zor olan "hassas" işkenceye maruz kalmaktadır.
